'Señor fremosa, por Nostro Señor', de Paio Gómez Chariño

O almirante e poeta pontevedrés Paio Gómez Chariño (1225-1295) amosa nesta composición de tema amoroso o seu dominio da técnica da cantiga de refrán.
Sartego de Paio Gómez Chariño no mosteiro de San Francisco de Pontevedra.
Sartego de Paio Gómez Chariño no mosteiro de San Francisco de Pontevedra.


Nado no seo dunha familia da pequena nobreza pontevedresa, Paio Gómez exemplifica á perfección a figura icónica do home de armas e de letras medieval. Protagonista dunha brillante e ascendente carreira militar, dirixiu a armada castelá na conquista de Sevilla en 1248 e noutros episodios militares menores polos que foi premiado cos cargos de Almirante do Mar, Meiriño Maior de Galicia e Señor da Vila de Rianxo, entre outros.

Paio Gómez Chariño tivo, ademais, unha participación activa no convulso escenario político dos reinos de León e Castela do século XIII, servindo nas cortes dos reis Fernando III, Alfonso X e Sancho IV e participando nas guerras de sucesión dinástica que seguiron á morte deste último, no transcurso das cales sería el mesmo asasinado en 1295.

Autor de 28 composicións recollidas nos tres cancioneiros medievais, a cantiga de amigo que reproducimos máis abaixo está tirada do libro Cancionero de Payo Gómez Chariño, almirante y poeta (Siglo XIII), publicado por Armando Cotarelo Valledor en 1934.

Señor fremosa, por Nostro Señor
e por mesura e porque non ha
en min senon norte –e cedo será-
e porque soo o voso servidor
e pol-o ben que vos quero, outrosí,
¡ay meu lume, doédevos de mí!

Por merced que vos veño pedir
e porque soo voso e porque non
cato por al, nen sería razón,
e porque sempre vos hei a servir,
e polo-o ben que vos quero, outrosí,
¡ay meu lume, doédevos de mí!

Porque vos nunca podedes perder
en haber doo de min e por cual
vos fezo Nostro Señor e por al,
porque soube en cal sodes conocer
e pol-o ben que vos quero, outrosí,
¡ay meu lume, doédevos de mi!

Por cuan mansa e por cuan de bon prez
e por cuan aposto vos fez falar
Nostro Señor e porque voso catar
fez mais fermoso de cantas él fez
e pol-o ben que vos quero, outrosí,
¡ay meu lume, doédedovos de mí!